Tuesday, August 27, 2013

जिन्दगीसँग सत्कर्म मल्नु पर्ने रहेछ

उज्यालो दिन सक्न त जल्नु पर्ने रहेछ
आफू खरानी भएर बल्नु पर्ने रहेछ

मै हुँ भनेर घमण्ड गर्न त जो पनि सक्छ
निहुरन सक्नलाई फल्नु पर्ने रहेछ

चट्टानझैँ कडा भए त एकैनाश भैहाल्छ
हर आकार दिन त गल्नु पर्ने रहेछ

सधै अग्लो भैरहन्छु भन्नेलेपनि
एकदिन त गर्ल्याम्म ढल्नु पर्ने रहेछ

मरेर जान त सजिलो रे'छ, अमर हुन त
जिन्दगीसँग सत्कर्म मल्नु पर्ने रहेछ

Thursday, August 22, 2013

माया गर्न थालिसकेछु अब छोड्न सक्दिन

आँखा तिमीमा परिहाल्यो अब मोड्न सक्दिन
तिमी बाहेक अरुसँग माया जोड्न सक्दिन

मस्तिष्कभरी तिम्रै दृश्य घुमिरहन्छ आजकल
आफ्नो टाउको आफैले ठोकेर फोड्न सक्दिन

धेरै मुटुका फुलबारीमा माया रोप्न खोजें
तिमी बाहेक अरुकुनै फूल गोड्न सक्दिन

तिम्रै हुन्छु जीवनभर भनेर कसम खाको छु
आफ्नो बाचा नमरुञ्जेल अब तोड्न सक्दिन

तिमी माया गर या नगर , म त तिमीलाई
माया गर्न थालिसकेछु अब छोड्न सक्दिन

Tuesday, August 13, 2013

साना साना खुशीले गाँस्ने माला हो जिन्दगी

कैदीले भन्यो कहिल्यै नखुल्ने ताला हो जिन्दगी
घाइतेले भन्यो ढाडमा रोप्या भाला हो जिन्दगी

बुर्लुक्क उफ्रदै वयस्कले भन्यो
भर्भराऊँदी युवतीको रातो गाला हो जिन्दगी

सकी नसकी वृद्धले भन्यो
बुढ्यौलीले चाउरीएको छाला हो जिन्दगी

वितृष्णामा डुबेको जनताले भन्यो
घुस्याहा नेताको भ्रष्ट चाला हो जिन्दगी

सन्तोषलाई सोद्धा सन्तोषले भन्यो
साना साना खुसीले गाँस्ने माला हो जिन्दगी 

Friday, August 9, 2013

यी शब्दको भाउ पनि दुई पैसा तोकिदिए


माया गर्छु भन्नेले मुटुमा प्वाल खोपिदिए
हितौषी मानेकाले ढाडमा छुरा रोपिदिए

यस्तो गर्छु उस्तो गर्छु भन्नेहरू धेरै थिए
हात बाँधी सुती सुती गफमात्र ठोकिदिए

खुराफाती जम्मा भए स्वार्थका सल्लाह भए
इमान्दारका कुरालाई छलले छोपिदिए

युग आए युग गए धर्मात्मा हुँ भन्ने भए
तिनलेनै अध्यात्मामा दुष्ट मन चोपिदिए

गेडी छन्जेल आफ्ना रहे नहुँदा टेडी भए
सुक्नला घाऊमा पनि काँडैकाँडा घोपिदिए

अरुका भाव फाल्तु पाए अफ्नाको जय गाए
यी शब्दको भाउ पनि दुई पैसा तोकिदिए

आफ्नो मुटुमा प्रेमीको वास जमायौ तिमीले


आधा जिएपछि मेरो हात समायौ तिमीले
अटुट माया पाएर आँसु थमायौ तिमीले

शरीरको सुन्दरतामै शान मान्दै उहिले
उपेक्षाका अगुल्टाहरूले डमायौ तिमीले

जिन्दगी हरपल सुख भन्नेसम्झी हिंड्थ्यौ
अरुसँग मात्र खुशी खोज्दै रमायौ तिमीले

भमराहरू घुम्दै गर्दा होश सबै गुमायौ
बदनाम पनि सबैतिर कमायौ तिमीले

धरातल भासिएपछि भान भएर होला
ढुकढुकीलाई भावनाले छमायौ तिमीले

आखिरमा अजम्बरी माया गर्नेलाई चिनेर
आफ्नो मुटुमा प्रेमीको वास जमायौ तिमीले

Tuesday, August 6, 2013

Rumor has it, my daughter teaches her teachers!



My little one is now seventeen months old. She has started going to day care and it has already been two months or so. Initially, she wasn't thrilled about it. But, now when I drop her off, she waves bye-bye and gives me a flying kiss.

When she started there, she had just learned about forty or so words, I would say thirty of them Nepali and rest ten were English words. Of course, her first word was 'Baba', meaning dad. :) She has learned so much now, I don’t even keep a count.

As she started there, her artillery of words had majority of Nepali words. So when her teachers tried to teach her how to say things in English that she already knew in Nepali, she would instead respond by asserting the Nepali version of the word.

For example, when teachers tried to tell her 'light' by showing a light bulb, she would respond by insisting on saying the word 'batti', which means light or a bulb in Nepali. She also told them that 'yogurt' is 'dahi', her friends are either 'dada' meaning brother, or 'didi' meaning sister.

So, the other day Bindu told me that Kavya's teachers told her that they now know a few Nepali words. I am assuming that they do not know much about Nepal (I could be wrong here). But, now they know a few Nepali words. What fun!

Well, diversity has a lot to offer. I guess, this one is one of those perks.

Sunday, August 4, 2013

Gajal from a Guest : सबैलाई आफ्नै चटारो छ यहाँ

Recently I have been reading a lot of gajals from various sources, trying to learn the art of writing it. I came across many good ones. Not by renowned authors whom I had known earlier but by simple folks writing them just for the shake of sharing with friends on online platforms. I believe that there are no great poets or gajalkars, just great poetry or gajals. Anybody can write a good poem or a gajal or a literary piece, and even so called great poets or gajalkars can write mediocre ones. Anyways I am sharing one written by Prakash Bhabuk (Prince Prakash) of Kadaghari, Gothatar, Kathmandu (with his permission). I will post more good ones from others  if I get permissions.

सबैलाई आफ्नै चटारो छ यहाँ

-प्रिन्स प्रकाश, काँडाघारी, गोठाटार, काठमाडौ

बोली र वचन नै साह्रो छ यहाँ
सबैलाई आफ्नै चटारो छ यहाँ ।

माग्नेले मागिदे भैहाल्छ थोरै,
पुर्‍याउन कति गाह्रो छ यहाँ ।

जसले खसाल्छ बोलेकै भरमा,
दहीचिउरे पनि प्यारो छ यहाँ ।
  
गरेको देखिसहन्नन् कसैले,
सबैको आँखाको तारो छ यहाँ ।

बाँकी नै के छ र गर्न सडकमा,
नहिँड्नू धुलो र छारो छ यहाँ ।

तर्केर हिँड्छु म पनि अचेल,
मेरो त धेरै उधारो छ यहाँ ।

कसले भन्छ र गर्दिनँ विकास,
गर्नेलाई ठूलो तगारो छ यहाँ ।

Prakash has his own blog here: http://www.dearprakash.blogspot.com/