"Bijuli Machine" - a Film of Novel Ideas

I was a movie buff a long long time ago, until I went to graduate school, got married, and had two kids. Okay okay, may be not that long ago :). I watch movies of any language if they have English or Nepali subtitles. But, in particular, Hollywood, selective Bollywood, and very minimal Kollywood i.e. Nepali movies.

Although I like classic Nepali movies like Basudev, I have not been a fan of modern Nepali movies until these days. Something is different these days. Although not all, some Nepali movies have come a long way. They are technically well done, they have original Nepali stories, and overall well made. In the recent past, I have shared on social media a few Nepali movies that I watched and liked. I also reviewed Jhola film on this blog sometime ago.

Recently, I have had an opportunity to get involved in making one of the movies -- Bijuli Machine. A friend of mine, Navin Awal, one of my very few friends from middle school who I am still in touch with, approached me with a unique story. A science fiction with little bit of drama, comedy, romance, and overall good entertainment. In addition, it also has a social message subtly embedded. It connected well with me. I got sold on the idea and I decided to produce a tiny part of it along with Navin and Rishav Acharya.

I and Navin on April 2014

So, the disclaimer: yes, I do have stake on it. However, I read the script well, helped a bit in research, and truly vouch for the novel ideas the film incorporates. So far the production is going well and teasers are looking great. Casting has been well done. I am really looking forward to seeing the whole thing. I am sure you will enjoy it too.

Actors Jeewan Adhikary and Abhishek Subedi in Bijuli Machine

तिमीले सम्झन छोडेपछि बेचैनी छाएको छ

न फोन न इमेल न कुनै सन्देश आएको छ
तिमीले सम्झन छोडेपछि बेचैनी छाएको छ

आउला याद कुनैबेला तिमीलाई, भनि कुरेको छु
मिलनका मीठा सम्झनाले, न्यास्रो पुरेको छु
झझल्कोहरूले तिम्रो मात्र, मुहार पाएको छ
तिमीले सम्झन छोडेपछि, बेचैनी छाएको छ

सक्दिन सोच्न किन होला, मेरो याद नआएको
साँच्चै भुल्यौ त तिमीले, नबिर्सने कसम खाएको
आजकल मुटुले एक्लोपनसँग मीत लाएको छ
तिमीले सम्झन छोडेपछि बेचैनी छाएको छ

न फोन न इमेल न कुनै सन्देश आएको छ
तिमीले सम्झन छोडेपछि बेचैनी छाएको छ

मेरो मनमा को छ, तिमीलाई थाहा भए

गाउँथे म पनि सधैं, चोखो मायाको जय
मेरो मनमा को छ, तिमीलाई थाहा भए

म हावा तिमी छाल झैँ, बन्न पाए साथी
तिमी नाँच्थ्यौ होला, म उराल्थे माथि
थामिन्थ्यो होला साथ, बग्नेथे सबै भय
मेरो मनमा को छ, तिमीलाई थाहा भए

सङ्लो पानीमा रातमा, डुब्छ तारा पनि
लेखेको छु पत्र, पढ़छ्यौकी एकपल्ट भनि
हुन्थ्योकी तिमी मानेर, हाम्रो प्रितको तय
मेरो मनमा को छ, तिमीलाई थाहा भए

गाउँथे म पनि सधैं, चोखो मायाको जय
मेरो मनमा को छ, तिमीलाई थाहा भए

तिमीसँग बिताएका दुई पलले नै आजकल जीवन धानिरहेछ

तिमी नहुँदा कस्तो हुन्छ ? दिन दिनै जिन्दगीले जानिरहेछ
तिमीसँग बिताएका दुई पलले नै आजकल जीवन धानिरहेछ

तिम्रो साथ मेरो उर्जा रहेछ, नत्र किन जीवन ठप्प रोकिन्थ्यो ?
बाटो देखाउने आँखा तिमी रहेछौ, नत्र किन जताततै ठोकिन्थ्यो ?
हजारौं आँखाहरू छोडेर यो मन तिम्रै आँखाहरू छानिरहेछ
तिमीसँग बिताएका दुई पलले नै आजकल जीवन धानिरहेछ

तिमी र म हुँदा जे थियो, त्यो हरायो, फेरी कहिल्यै भेटिएन
तिमी अर्कै बाटो गयौ म अर्कै बाटो तर याद कहिल्यै मेटिएन
तिमी जहाँ गए पनि मलाई तिम्रो मीठो सम्झनाले तानिरहेछ
तिमीसँग बिताएका दुई पलले नै आजकल जीवन धानिरहेछ

तिमी मेरो प्राण रहेछौ, छैनौ अझैपनि मेरो आँखा भन्दा टाढा
सचेथें बिर्सनेछु बिस्तारै तर याद हुँदैगयो झन् झन् गाढा
तिम्रो चञ्चल हेराइको तीरले अझै पनि मुटुमा हानिरहेछ
तिमीसँग बिताएका दुई पलले नै आजकल जीवन धानिरहेछ

तिमी नहुँदा कस्तो हुन्छ ? दिन दिनै जिन्दगीले जानिरहेछ
तिमीसँग बिताएका दुई पलले नै आजकल जीवन धानिरहेछ

आऊ साथ हुँदा केहीबेर सँगै हाँसौं

आऊ साथ हुँदा केहीबेर सँगै हाँसौं
जीवनहीन पलहरू बिर्सेर केहीबेर साँच्चै बाँचौं

हावाको सुस्केरामा निस्फिक्री पात नाचेझैं नाँचौं
हातमा हात समाई छातीमा छाती टासौं

साँचो माया उद्याएर हरेक दुबिधा तासौं
मायाकै लागि जुवामा सम्पूर्ण प्राप्ति मासौं

उम्लिएका चाहना सबै आजै चुहाई नाँसौं
समय साक्षी राखेर नभुल्ने सम्बन्ध गाँसौं

आऊ साथ हुँदा केहीबेर सँगै हाँसौं
जीवनहीन पलहरू बिर्सेर केहीबेर साँच्चै बाँचौं

Dear Reader

please
do not waste your time
reading this

you will not come across
what you wish for

Dear Reader Random Scribble
Santosh Lamichhane, November 2015

you are staring at an incomplete
truth
and you will receive an attenuated version

so feel free
disregard it
reject this poem

although
it seems as if
no one can
eliminate what gives it life
or what just transpired

तिमीसँग मीठो माया बसाउँ कसरी ?

बाटेको छु प्रीतको डोरी कसाउँ कसरी ?
तिमीसँग मीठो माया बसाउँ कसरी  ?

आकासले धर्तीलाई हेरे झैँ हेरिरहन्छु
आखाँ मतिर मोडछेऊ कि भनेर कुरिरहन्छु
आँखा जुद्धा गर्मी चढ्छ बताउँ कसरी ?
घामले झैँ तिमीलाई पनि तताउँ कसरी ?

सोच्छु फूलझैँ फक्रिएर खुल्न पाए हुन्थ्यो
मायाको प्रस्ताब एक पल्ट राख्न पाए हुन्थ्यो
बतास झैँ चञ्चल छ मन जताउँ कसरी ?
तिमीमा पनि यही हाल सारी सताउँ कसरी ?

बाटेको छु प्रीतको डोरी कसाउँ कसरी ?
तिमीसँग मीठो माया बसाउँ कसरी  ?

निष्पक्ष भएर हेर

मैले क्षणहरु बगाउँदै गर्दा
तिमी मष्तिष्कको चोटाबाट
चिन्तनका चिउरा चपाउँदै
ममाथि चोर औंला ठड्याउने गर्छौ

तिमीभित्रै च्याप्पिएर
उकुस मुकुस भएका सपनामा चोबलेर
तिमी भलाई पश्चाताप पस्कने गर्छौ

मरुमुमिमा निरन्तर हिंडिरहेको
एउटा उँटको थकाइमार्ने धोको जस्तो गरी
कुण्ठा अनि पुर्वाग्रहहरुको पोको खोतलेर
तिमी मलाई खोटको चश्माले हेर्ने गर्छौ

तर हे आफुले आफैलाई निर्णयक सोच्ने तिमी
एकपटक स्वच्छ मन लिएर सोच
तटस्थ भएर निष्कर्ष निकालेर हेर
नियोजित होइन निरपेक्ष भएर फैसला गर

अनि तिम्रा जन्मान्ध ईन्द्रियहरुले क्षणहरु बग्दै गर्दा
सृष्टिका हजारौं रंगहरु देख्नेछन्
निस्लोट तिम्रा संवेदनाहरू
मानवताका दृष्टान्त भएर जाग्नेछन्
तिमीले निर्जीव देखेर इन्कार गरेका सृष्टिका झुप्राहरु
सिर्जनाका उत्पात ठूला इमारत भएर उठ्नेछन्
समयका नालीबेलीहरु पनि
तिम्रो पट्यारका पटक्कै सिकार हुने छैनन्

संगसंगै
क्षणकै छहारीमा तिमी आफै पनि
उत्तरोत्तर उन्मुक्त हुँदै जानेछौ
अनि उन्माद र उत्साहका उदयले
खोटको उत्पक्ति हुनै छाड्ने छ
खोटको उत्पक्ति हुनै छाड्ने छ ।

भोका अनि मदिराहरू

भोक लाग्दा
कङ्गालहरू
भातको ज्युनारभन्दा
मदिराको मात रुचाउँने गर्छन्

चाहे कलेजो छिया छिया भएर
छताछुल्ल किन नहोस
एकपल्ट विरह विर्सन
आत्मालाई ब्ल्याकमेल गर्दै
भातको सट्टा
भोकाहरू भकभक मदिरा पिउने गर्छन्

मदिराले क्षणिकै भएपनि
भातको तृष्णामात्र होइन
मुटुका गाँठाहरू पनि फुकाइदिने गर्छ
मश्तिष्कमा कृतृम स्वर्ग बसाई
पीडा अनि विवशता लुकाइदिने गर्छ
चहर्याइरहने घाउहरूलाई
तुरुन्त खाटा बसाई सुकाइदिने गर्छ

भोकाहरूका लागि
मदिरा हनुमानको सञ्जीवनी बुट्टी त पक्कै होइन
तर हे साधु सन्तहरू तिमीहरूले बुझिराख
हे आदर्शमा डुबेका अचेत भिखारीहरू तिमीहरूले बुझिराख
अनि हे नैतिकतामा अन्धा ढोंगीहरू तिमीहरू पनि बुझिराख

देवता भनौदाहरूलेसमेत अप्सराहरूका नाँच हेर्दै
सेवन गरेका सोमरस
हाम्रै कल्पना अनि यथार्थका सिर्जना
ती मदिराहरू
मरिसकेपछिका औषधि पनि पक्कै होइनन्
मरिसकेपछिका औषधि पनि पक्कै होइनन्

जब डुब्छु कल्पनामा

केही दिन अघि ( डिसेम्बर ४) स्वर सम्राट नारायण गोपाल यस लोकबाट बिदा भएको २३ बर्ष पुगेको थियो | वहाँका गीतहरू मलाई सार्है मन छुने लाग्छन् | तिनमा स्वर र संगीत मात्र राम्रो नभएर शब्द पनि गहिरा र वजनदार हुने गर्छन् | वहाँको सम्झना गर्दा आज एउटा गीत लेख्ने मन लाग्यो | एउटा सानो प्रयास तल पेश गरेको छु |

जब डुब्छु कल्पनामा

यथार्थलाई थाती राखी जब डुब्छु कल्पनामा
तिमी र म प्रेम गर्छौं देखे जस्तै सपनामा  

त्यतिबेला भावनाले निखार्दिन्छन् मनका भय
अनि तिम्रो सम्झना बन्छ तनको मधुर लय

प्रतिबन्धहरूबीच बिपनामा म एक कैदी सही
कल्पनामा सम्बन्ध गाँस्न मलाई छैन मनाही

भन्नेहरुले भनिरहुन् है तिमीलाई म पाउन सक्दिन
तर्कनाको बाटोगरी तिम्रो आलिङ्गनमा म आउन रोक्दिन

फलाक्नेले फलाकुन है म हारको दृष्टान्त भनेर
मेरो चित्तमा हर हार जल्छन् जीतका राप बनेर

यथार्थलाई थाती राखी जब डुब्छु कल्पनामा
तिमी र म प्रेम गर्छौं देखे जस्तै सपनामा   ||

"चामल खानेहरू र चौलानी पिउनेहरू" प्रकाशित र विमोचित / 'Porridge Eaters and Gruel Drinkers' Published

२६ सेप्टेम्बर, २०१५ नेपाल अमेरिकन मैत्री सङ्घ, म्याडिसन, विस्कनसिनले हरेक बर्ष गर्ने "विजय मल्ल साहित्य साँझ" कार्यक्रममा यस बर्ष कविता प्रतियोगितासँगै सन्तोष लामिछानेद्वारा लिखित 'चामल खानेहरू र चौलानी पिउनेहरू' / Porridge Eaters and Gruel Drinkers को बिमोचन पनि भएको छ | कविता संग्रह 'जनमत प्रकाशन' काभ्रे, नेपालबाट प्रकाशित भएको हो | संग्रहमा बरिष्ठ साहित्यकार रामप्रसाद ज्ञवालीको भूमिका तथा समालोचना पनि समेटिएको छ |

कविकी आमा भवानी लामिछाने र लोक गायक हिरण्य भोजपुरेले संयुक्त रुपमा उक्त कृतिको बिमोचन गर्नुभएको थियो | कार्यक्रमको अध्क्ष्यता मैत्री सङ्घक अध्यक्ष्य पूर्ण श्रेष्ठले गर्नु भएको थियो भने कार्यक्रममा साहित्यकर दिनार रनादीले लेखकको परिचय दिनु भएको थियो | त्यसैगरी साहित्यकार राजेन्द्र अर्यालले 'चामल खानेहरू र चौलानी पिउनेहरू' को समिक्षा गर्नु भएको थियो | कार्यक्रमको संयोजन तथा संचालन आविस्कार भारतीले र बाल कविता प्रतियोगिताको संचालन चाहिं इशान लुइंटेलले गर्नु भएको थियो |

कार्यक्रममा हिरण्य भोजपुरेसंगै उहाँको सहकर्मी तथा जीवन संगिनी उर्मिला श्रेष्ठको लोक गीत पनि समावेस थियो | कार्यक्रममा बालकविता प्रतियोगिता र नियमित कविता प्रतियोगितामा राम्रा राम्रा कविता बाचन गरिएको थियो | थुप्रै अप्रतियोगी कविता पनि कार्यक्रममा समाबेश थिए |

कविता संग्रहमा केही कविता अंग्रेजीमा पनि अनुवादित छन् | सो संग्रहलाइ "Porridge Eaters and Gruel Drinkers" शिर्षकमा Amazon.com भन्ने अनलाइन बिक्रेताको वेभपेजमा पनि उपलब्ध गराइएको छ |   

देब्रेबाट दिनार श्रेष्ठ, राजेन्द्र अर्याल, सन्तोष लामिछाने, भवानी लामिछाने, हिरण्य भोजपुरे  र पूर्ण श्रेष्ठ

कार्यक्रममा बोल्ने क्रममा लेखकले नेपालीले लेखेका कुरा सबैले बुझ्न र पहुँच पाउन सकुन् भनेर केही कविता अंग्रेजीमा अनुवाद गरेको बताए | साथसाथै हामी सबैले नेपाली कविता, साहित्य पढ्ने लेख्ने गरेर हाम्रो भाषा, भावना र संस्कृतिलाइ जोगाइराख्नु पर्ने पनि बताए | आफु कुनै नाम चलेको व्यक्ति नभएपनि आफुले कविता संग्रहमा नयाँ कुरा पस्कन खोजेको र पत्रकार तथा सबै उपस्थित महानुभावहरूलाइ नयाँ व्यक्तिलाई पनि मौका दिन र नेपाली साहित्यको माया, चर्चा र जगेर्ना गर्न आव्हान गरे |

कार्यक्रमको अन्त्यमा नेपाली सेलरोटी र अन्य परिकारहरू सहितको खाना खाईएको थियो |

Porridge Eaters and Gruel Drinkers Published / चामल खानेहरू र चौलानी पिउनेहरू प्रकाशित

I am pleased to announce that my Nepali poetry collection Porridge Eaters and Gruel Drinkers / चामल खानेहरू र चौलानी पिउनेहरू got published through Janamat Prakashan, Kavre, Nepal. It is now available on Amazon.com as well.

Get a Copy Today

I am glad that I now have a book under the list : Books written by Nepali authors. :)

Flowers / फूलहरू

Flowers	फूलहरू
Is it their fault	हरेक फूल
flowers want to bloom	आफ्नै तरिकाले फक्रिन खोज्छन्
their own way?	तिनको के भूल छ ?
Even if they err,	भूलनै भएपनि
they will reform	प्रकृतीको खेलसँगै
with nature's play.	भूल सप्रने छन्
Not letting flowers	फूलहरूलाई
bloom their own way,	आफ्नै तरिकाले फुल्न नदिने
where in nature	प्रकृतीमा कहाँ तेस्तो
is such a display?	निर्दयी उसूल छ ?
Flowers grow	हरेक फूलको
from their own fountain.	आफ्नै मूल हुन्छ
If forced to be uniform,	फूलहरूलाई एकैनास बनाउन खोजे त
variation will dissolve in unison;	विविधता आफैमा घुल्छ
beauty will see its ruin.	सौन्दर्य लुथ्रुक्क झुल्छ
Where will bees then roam?	अनि माहुरी कहाँ डुल्छ ?
Flowers have their own DNA,	फूलहरूको आफ्नै डि.एन.ए हुन्छ
compelling flowers to bloom a certain way	एकै तरिकाले मात्र फुल्न बाध्य पार्ने व्यहोराले त
is letting in vile passion	ह्वाङ्ग खुल्ला ढोकाबाट
through a gaping doorway.	पापी पक्षपात हुल्छ

कुर्दा कुर्दा काँडा पनि फुल्न पुगेछु

पहिलो भेटमै उनीसँग खुल्न पुगेछु
थाहै नपाई उनलाई मनमा हुल्न पुगेछु

सपना कि बिपना हो होश गुमाएर
मात्र उनकै वरिपरि डुल्न पुगेछु

उनी भईन् पराई अनि गईन् धेरै टाढा
अझै पनि उनकै यादमा झुल्न पुगेछु

दिन हप्ता महिना बर्ष दशक बिते पनि
सम्झी सम्झी आफूलाईनै भुल्न पुगेछु

उनी एक गुलाब थिईन् म एक काँडा
कुर्दा कुर्दा काँडा पनि फुल्न पुगेछु

Why be authentic?

Have you ever tried to be someone that is not you? I have. I won't lie. But, I didn't like it.

I did that for many reasons. Many times, I did that thinking it would make me more happier. Alas, it did not make me more happier. Instead, it masked the true person that I am and hindered the projection of my true nature. Being at the epicenter of your true nature is the most important step to be happy.

I believe that we live in a world that has many kinds of people with many kinds of conditioning. By conditioning, I mean, how nature, things and circumstances around have shaped how we think and conduct ourselves. Because there are various ways of thinking and personalities, we try hard to be pleasing and conforming to the most common expectations of people. Is that the way to go? To be politically correct, diplomatic, and conflict free at any cost? Of course, there is never a simple answer. Like yes or a no.

As much as it is always a good idea to be as much true to our nature as we can, there are certainly some things that we should conform to. Like being respectful to others and their true nature. We should all accept and embrace some basic golden rules, laws, conducts, and behaviors that help us all be in our true nature. In order to peacefully co-exist we must confine ourselves to some behaviors. Being kind, true, polite will always maximize all of our happiness.

Other than that, there may be other things in our nature, like some of us want to avoid a lot of people; some want to spend some time reading; while others may want to go for other adventures. Some of us may find writing poetry amusing but some of us may indulge ourselves in endogenous and exogenous variables of economic models. Some of us may want to become rich monetarily, some of us like a simple life that can afford basic things. Some of us may like particular things, some of us may not.

As long as we are all true to ourselves and our nature; the authentic us, and respectful to others, it is all good. The logic of not being authentic and not expressing disapproval of things for the shake of avoiding conflict is based on flaws. First flaw is that one is not being true. The second flaw is that there should never be a conflict if there is a mutual respect for one another's true nature. There is no need to be judgmental about what others think and blend it with one's ego.

I believe that in a good society, everybody adheres to good behaviors and basic rules that promote peaceful co-existence of each other. However, in other matters they freely express themselves and respect the free expression of others. Everyone believes and respects their and others true nature so much that they do not judge anyone or identify their ego with what others say.

However, there is never a perfect society. I have heard that being imperfect is the prerequisite for being perfect. Now, how can any logic work that way. Alright, thats all for now. :)   

अब फेरि मर्नु परेन

मनको कुरो मनलेनै विश्वास गरेन
अरुको त के आफ्नै पनि भर पर्नु परेन

पतन भएर पातालमा बजारिएछु 
अनि त त्यो भन्दा तल झर्नु परेन

छताछुल्ल भएछन् कल्पना फुटेर
त्यसपछि टुक्राहरूबीच आशा छर्नु परेन

बिपनामा भासिंदा सपनाले साथ छोडेछन्
आहा जीवनमा नियोजित केही गर्नु परेन

ऐना हेर्दा अरुनै कोही नौलो देख्छु
एउटा आफू मरिसकेछु अब फेरि मर्नु परेन

प्रसंग : नेपालमा एनेकपा माओबदिले संबिधान सभामा अवरोध गरेकोबारे

घरमा साना केटाकेटीले नाजायज माग राखेर रुने, कराउने, लडिबुडी गर्ने, पिर्ने, हिंस्रक हुने काम गरे अविभावकले के गर्ने? सारै अप्ठ्यारो पर्छ नि | अब तपाई असल अविभावक हो भने साना अबोध अबुझ केटाकेटीलाई कुट्न मिलेन, सम्झाउने प्रयत्न गर्नु पर्यो, सम्झदै नसम्झे केहि समय केटाकेटीलाई वास्ता नगरी, नदेखेझै, ससुनेझई गरेर तिनलाई मत्थर पारेर बुझाउनु पर्यो | उनीहरूले जे भन्यो त्यो गरेता उनीहरूलाई अनि परिवारलाईनै ठुलो क्षति हुन सक्छ |

अहिले नेपाली राजनीतिमा माओबादी र मधेसबादी दलको संयन्त्रले माथि उल्लेख गरेजस्तो केटाकेटीको भूमिका निर्वाह गरिराखेका छन् | अरु मुख्य पार्टी र तिनका निर्णायक नेता परिवार (नेपाल देश) का अभिभावक हुन् | उनीहरूलाई सारै चुनौतिपूर्ण अवस्था छ | संयम साथ काम गर्नु छ | अब यहाँ केटाकेटी फेरि साँचै केटाकेटी होइनन, मात्र उनीहरूले व्यवहार र रणनिती तेस्तो लिएका छन् | तिनीहरूको अरु उपाए बाँकी पनि छैन, एउटा परिपक्क मानिसको जस्तो शक्ति पनि त छैन |

दुखलागो कुरा त के छ भने संबिधानमा यस्तो चाहियो उस्तो चाहियो भनेर बखेडा झिकिदै छ | तर यहाँ असलमा प्रचण्डलाई राष्ट्रपति चाहिएको छ अनि त्यो भएमा बाबुराम आफू पार्टीको अध्यक्ष हुन पाउछु भनेर लाग्य छन् | मधेसी नेताहरूचै आफ्नो जमिन्दारीको बर्चस्व कायम राखिराख्न छुटै प्रदेश बनाएर भूमिसुधार, शिक्षा तथा अन्य कुरालाई पन्छाएर सधै सामन्ती राज गर्न पाइन्छ भनेर लाग्य छन् |

अविभावकहरूलाई पो कस्तो समस्या | माग पुर्याइदिउ त तेस्तो नाजायेज र अन्यायपूर्ण माग कसरी पुर्याउने | नपुर्याउन त सधैको कच् कच् र किचलो गरिराख्ने, घरमा अशान्ति, तोडफोड, जबर्जस्ति, उदण्डता | अब अविभावकले पनि तेस्तै गर्न त मिलेन, त्यसो गरे त गृहयुद्ध सुरु भैगो | बडा गार्हो पो देखिन्छ | 

समाजको जालोभित्र चुपचाप माया गर्नु पर्ने

समाजको दायराले उनलाई सुटुक्क भेट्न नमिल्ने
भेट भइहाले पनि मनका हर तिर्खा मेट्न नमिल्ने

आँखा आँखा ठोक्किरहने उनीसँग मात्र बोल्न नमिल्ने
के छ कसो छ भन्दा बाहेक अन्य भावना खोल्न नमिल्ने

कि त उनलाई भुल्नु पर्ने कि त बदनामी रोज्नु पर्ने
आफ्नै नजिक माया भएपनि अन्त कतै खोज्नु पर्ने

रित्तो एउटा यथार्थलाई कल्पनाले भर्नु पर्ने
समाजको जालोभित्र चुपचाप माया गर्नु पर्ने